Otto geveld, een niet al te beste start van de week. Na recuperatie volgt de kennismaking met enkele musea in Hanoi en de wereldberoemde rijstterassen van Sa Pa.
13/11/2017 – 19/11/2017
Maandag: Ziek
Na 11 maanden is het zo ver: Otto heeft een voedselvergiftiging opgelopen. ’s Morgens werd hij wakker met een slecht gevoel in zijn buik. De rest van de dag bestond uit kamperen naast het toilet. Het is voor ons moeilijk te zeggen waar de vergiftiging vandaan kwam, aangezien we nergens bedenkelijk zijn gaan eten. ’s Avonds gaan we op zoek naar iets gepast om te eten. Een banana smoothie is echt één van de laatste dingen die ik zou willen drinken na een voedselvergifiting, maar Otto heeft er zin in. Samen met wat droge koekjes blijft alles binnen en is er beterschap op komst.
Dinsdag: Ho Chi Minh Museumcomplex
Na een verschrikkelijke dag gisteren, begint Otto weer op sterkte te komen. We stellen ons bezoek naar Sa Pa nog een dag uit en gaan naar het Ho Chi Minh Mausoleum en Museum. Online blijkt het museum een zeer goede rating te hebben en we zijn dan ook benieuwd naar wat het museum te vertellen heeft over de stichter van het moderne Vietnam. Eens aangekomen op het domein wordt het al snel duidelijk dat Vietnam nog steeds een Communistisch land is: grote lanen en gebouwen ter ere van de grote leider. We wandelen de grote inkomhal binnen en bewonderen een gigantisch beeld van de leider van het vaderland. Ho Chi Minh heeft het land naar de onafhankelijkheid van Frankrijk geleid, dat was zijn grootste verdienste. En we zullen het geweten hebben: het museum is één grote propagandacampagne. Communisme is goed, Kapitalisme (of Imperialisme zoals ze het hier noemen) is slecht. Naast enkele kleine bordjes die veel tot de verbeelding overlaten, is het museum een chaos van vreemde communistisch geïnspireerde kunst. Waarschijnlijk één van de minst leerrijke musea die we ooit hebben bezocht.
Woensdag: Met de bus naar Sa Pa
Na de vele helse busritten in Laos hebben we ons goed geïnformeerd over welke bus we nu moeten nemen naar het panoramadorp in de rijstvelden. Het blijkt een enorm comfortabele busrit van 6 uur met Sapa Express. Eens aangekomen in Sa Pa verwonderen we ons over het weer. Men had ons wijsgemaakt dat Sa Pa ijskoud en mistig ging zijn. Het tegenovergestelde blijkt waar: zonnig en, alhoewel beduidend frisser dan in Hanoi, een aangename temperatuur. We checken in in ons verbazingwekend stijlvol en comfortabel hotel met uitkijk over het kleine stadje. Tijdens het verkennen van het centrum van het kleine stadje, komen we toevallig onze Amerikaanse vrienden van in Laos weer tegen. Wat een toeval!
Donderdag: Wandelen langs de rijstterassen
Vandaag is het tijd om de, weliswaar net geoogste, rijstvelden van dichterbij te bekijken. In het dorpje zelf worden we langs alle kanten door ethnische minderheden in traditionele kledij aangesproken om een ‘trekking‘ te gaan doen of om bij een ‘homestay‘ te overnachten. Na onze eerder negatieve ervaringen met gidsen en tours, besluiten we op ons eentje door de rijstvelden te gaan wandelen. We genieten van de uitzichten en slaan een willekeurig paadje in. So far so good. Na enkele kilometers komen we een agressieve hond tegen op het smalle paadje die blaffend naar ons toe komt gelopen. We maken snel rechtsommekeer en lopen weg. De hond blijft achter. Oef. We slaan weer een willekeurige afslag in en komen een beekje tegen. Dit blijkt het einde van het paadje te zijn. Na al redelijk wat uitzichten gezien te hebben over de vallei met rijstterassen, besluiten we terug te keren naar het hotel.
Vrijdag: Met de scooter door het landschap
Aangezien Vietnam het beste vanop een scooter gezien kan worden, trekken we er op uit op onze gehuurde Honda Alpha. We rijden wat rond in de omgeving en komen practige panorama’s tegen. Nadat Otto gisteren een Westers meisje met haar scooter tegen de grond heeft zien donderen, rijden we extra voorzichtig rond op deze beruchte wegen. Waar er in Thailand en Laos nog iets van verkeersregels overschieten (rijrichting, voorrangsregels en snelheid), blijft er hier in Vietnam niets meer van over. Ondanks de statistieken van ongevallen met toeristen op tweewielers, raken we zonder kleerscheuren terug in ons hotel.
Zaterdag: Terug naar Hanoi
We drinken nog een egg coffee alvorens we op de bus richting Hanoi stappen. Na het vorige succesverhaal, keren we met dezelfde maatschappij terug naar Hanoi. Deze keer met de iets goedkopere sleeper bus (overdag). Het is een bus met 3 rijen van stapelbedden. Apart om al liggend door het landschap te cruisen. Alweer een comfortabele rit, al zijn we blij om na zes uur aan te komen in het bekende Old Quarter van Hanoi.
Zondag: Women’s Museum
Na ons vorig niet al te succesvol museumbezoek zijn we wat argwanig om nog een museum te bezoeken. Toch geven we het Vietnamese Women’s Museum nog een kans. Op het eerste zicht lijkt het een interessant museum te worden, met een exhibitie over de vrouwelijke street vendors in Hanoi en hun dagelijkse strijd om hun gezin te kunnen onderhouden. De rest van het museum blijkt, alhoewel zeer informatief, tegen te vallen. Het is een eindeloze opsomming van alle gebruiken van de Vietnamese ethnische groepen op het gebied van geboorte, trouwen en koken. Het laatste verdiep besluiten we over te slaan omdat onze aandacht zoek is.
In Vietnam werken de spoorwegen met toegewezen zetels, waardoor op voorhand boeken min of meer noodzakelijk is. Online kopen kan, maar blijkbaar enkel met een Vietnamese visa-kaart. We besluiten dus hulp te vragen aan de receptie van ons hotel. Deze geeft zonder schaamte een quote van 20 USD per persoon. “But on the official website it’s only 3 USD?” “Okay, special price 10 USD.” We kunnen begrijpen dat ze een comissie vragen, maar dit gaat er een beetje over. We besluiten dan maar gewoon de 40 minuten naar het station te wandelen en de tickets aan de officiële prijs te kopen. De loketbediende kan verrassend genoeg perfect Engels en alles loopt zonder problemen. Op naar Ninh Binh!
Volgende week nemen we de trein richting Ninh Binh, een dorp tussen de rijstvelden en karstgebergten. Daarna volgt weer een unieke ervaring: de nachttrein naar Hue.
Leuke foto’s en een mooi land. Het communisme moet je er bij nemen. Benieuwd naar de nachtreis.